Verhalen van Herman van Veen (1945) over zijn leven als kind en volwassene. Rode draad daarin is het ouder worden en zijn gedachten en gevoelens hierover. Het is een zoektocht naar de betekenis van leven en dood. Zo vraagt hij zich af wanneer ouderdom begint en op welk moment je beseft ‘dat die jongeman is afgelost door een man op zekere leeftijd’. In dertien verhalen schrijft hij over vriendschap, verlies, levenslust, vergankelijkheid en de troost van verbeelding. In het boek zijn steeds theaterteksten opgenomen die aansluiten bij wat hij schrijft. Zijn conclusie is dat je ouder worden steeds weer voor het eerst doet. Met name geschikt voor mensen die geïnteresseerd zijn in de persoon Herman van Veen en/of in het thema ‘ouder worden’. Herman van Veen is artiest: hij speelt viool, zingt, schrijft, componeert, regisseert, acteert, schildert en zet zich al vijftig jaar in voor de rechten van het kind. Hij heeft diverse onderscheidingen gekregen voor zowel zijn artistieke werk als voor zijn inzet voor projecten op het gebied van vrede, vrijheid en verbondenheid. Verberg tekst