Alsof hij wist dat hij een gezegende leeftijd zou bereiken, heeft Hermann Hesse (1877-1962) op diverse momenten in zijn leven overpeinzingen en gedichten geschreven over het ouder worden. Spreekt er uit zijn beste werk soms ook opstandigheid en twijfel aan het leven, in deze beschouwingen is de grondtoon er een van aanvaarding. Hesse ziet de vergankelijkheid als een leerschool voor de mens. Geïnspireerd door de gang der seizoenen, kun je leren sterven aan je kleine ik en opgaan in de grotere eenheid met al wat bestaat. Telkens weer blijkt de oosterse inslag van Hesses denken, zijn fascinatie door het 'ontworden' van de Duitse mystici. De overweldigende natuur in zuidelijk Zwitserland, de tuin waarin de auteur graag werkte en vuurtjes stookte, ontmoetingen met oude mensen in het dorp vormen het uitgangspunt voor deze beschouwingen. Hesse verheelt niet dat ouder worden ongemakken meebrengt, maar als mens word je er rijker van. Je leert het kleine waarderen, pijn accepteren, de schat van herinneringen en langdurige vriendschappen koesteren, "kijken naar de dingen alsof het een vluchtig wolkenspel is". Wie oud wordt, mag zich niet blindstaren op het afnemen van krachten en vermogens. Innerlijk accumuleer je het levensgevoel van jeugdjaren en volwassenheid. Als waarheid typisch een ideaal van de jeugd is, dan is het ideaal van de bezadigde mens een vermoeden van de bovenmenselijke waarheid: liefde.

Het boekje bevat veel wijze, rustgevende en voor oude mensen bemoedigende gedachten. Jammer genoeg zijn ze vaak melig geformuleerd. Vooral de gedichten vertonen een pijnlijke discrepantie tussen de goede bedoelingen en de ongeïnspireerde, gezwollen en soms zelfs potsierlijke formulering. "Vleugels zou ik willen uitslaan / om uit de ban, die mij bekneld (!), / daarheen te vliegen, naar de tijden, / waarvan het goud voor mij nog blinkt." Als iets slechte poëzie is, verliezen de ideeën die je wil overbrengen hun overtuigingskracht. Ook de prozastukken hebben dikwijls iets oubolligs, alsof Hesse anderhalve eeuw na Goethe de classiciteit van weleer dunnetjes wil overdoen. Er zijn een paar positieve uitzonderingen, maar ze vormen in deze verzameling een minderheid: een gedicht over een oeroud Boeddhabeeld, een aantal scherpe korte reflecties en een doorleefd stuk over het bezoek van een oude vriend, kort voor diens dood. Het boek is verlucht met sfeervolle foto's van Hesses zoon Martin, die de oudere auteur tonen in zijn schilderachtige omgeving. [Erik de Smedt] Verberg tekst

Deze bundel bevat zowel beschouwingen als gedichten over het ouder worden van de bekende Zwitserse schrijver (1877-1962). De Hesse-kenner Volker Michels bevestigt in zijn overzichtelijke nawoord wat uit Hesse's hele werk blijkt: ouder worden is voor hem winst. In het stuk 'Terug naar de oorsprong' beschrijft Hesse dat als volgt: "de werkelijkheid is voor ons ouderen niet meer het leven maar de dood en die hebben we geaccepteerd". Die acceptatie brengt zijns inziens rust, ouderen hoeven zich niet meer in allerlei bochten te wringen om te voldoen aan de eisen van het leven. Troostrijke facetten als de wedergeboorte en de vernieuwing van de natuur komen aan bod in het gedicht 'Terugdenken' en het verhaal 'Lentewandeling'. Hier en daar laat de vertaling iets te wensen over, bovendien zijn veel zinnen erg lang, maar als geheel een fraai, dromerig boek dat aanzet tot nadenken en dat vooral ouderen zal aanspreken. Verluchtigd met zwart-witfoto's van Hesse en afdrukken van handgeschreven teksten; daarnaast bevat het ook enkele illustraties van derden bij zijn eigen verhalen. Normale druk. Verberg tekst